Lastig is het wel, als je iets hebt wat aan de buitenkant niet te zien is. Dat je wanneer je naar buiten gaat er eigenlijk best wel goed uit ziet. Keurig in de make-up met mooie kleren aan en de rug recht. Dan kan je het je als buitenstaande natuurlijk moeilijk voorstellen dat er iets aan de hand is. Misschien denk je wel stiekem wel eens dat het allemaal wel vreselijk mee moet vallen. Of in het ergste geval zijn er mensen die denken dat je het allemaal verzint, dat het tussen je oren zit.
Onzichtbaar letsel is wat het is met mij. En bovendien ook nog verkregen op een manier waar je je vraagtekens bij kan zetten. Kijk, veel mensen kennen wel iemand van dichtbij of veraf die een ongeluk heeft gehad. Die op zijn of haar hoofd gevallen is of met de auto een botsing heeft gehad. Meestal lukt het diegene om na een tijdje weer mee te draaien in het leven maar soms duurt dat veel langer dan dat men gedacht had. Of lukt dat helemaal niet meer. Vanwege vreemde klachten waar je je weinig bij voor kan stellen. Zou je daar begrip voor kunnen opbrengen? Misschien gaat dat wel makkelijker, want je kan je er iets bij voorstellen. Een harde klap tegen je kop doet niemand goed en hoewel de hersenen voor de meeste mensen een groot mysterie zijn, is het duidelijk dat zo’n klap schade kan aanbrengen. Maar dan nog zie je aan de buitenkant niets en blijft het gissen naar wat er dan precies aan de hand is.
Ik ga zo veel als ik kan naar buiten. Om te wandelen, boodschappen te doen of een vriendin te bezoeken. Als ik naar buiten ga voel ik me meestal goed. Of, goed genoeg om naar buiten te gaan. En als ik dat doe zorg ik ervoor dat ik er goed uitzie. Want hoewel mijn hoofd niet zo meer zo goed werkt als voorheen, de behoefte om er goed uit te zien is nog altijd niet verminderd. Dus draag ik make-up, mooie jurkjes en laarzen. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat als ik er zo uit zie, dat ik me redelijk voel. Want weet je, als het leven zelf niet zo’n feestje is moet je gewoon zelf de slingers ophangen en komt het feestje vanzelf.
Maar er zijn ook dagen dat hoe zeer ik dat feestje ook probeer op te zoeken, deze in de verste verte niet te zien is. Dan loop ik make-up loos en in een oude broek door het huis, hang ik op de bank of lig ik in bed te slapen. En als ik na een feestje (wandeling, boodschappen, Brent van school halen of bezoek aan een vriendin) thuiskom, duik ik ook direct voor een paar uur de stilte in om er van bij te komen. Elke dag doe ik dat weer tegenwoordig. Elke dag, zover ons rooster dat toelaat, slaap ik s’middags een uur of anderhalf. Om dan vervolgens weer moe wakker te worden om de rest van de dag door te moeten komen. Geweldig is het hoor, zo’n leven. Echt iets om na te streven.
Maar ja, dát zie je natuurlijk niet. Dat wil ik je ook eigenlijk helemaal niet laten zien. Want mooi is het niet. En niemand houdt van negatievelingen. Wanneer je negatief antwoord op de vraag hoe het gaat wordt dat eigenlijk niet gewenst en wordt er ongemakkelijk op gereageerd. Ik kan me een reactie herinneren op een van mijn vorige blogs dat ik het allemaal zo zwart zag en toch positief moest blijven. Natuurlijk moet ik dat, daarom ga ik naar buiten wanneer het kan en dan zo goed als ik kan.
Niemand zal je in je gezicht zeggen dat ze denken dat je je aanstelt of het verzint. Maar toch hoorde ik van de week, door een bizar toeval, iemand dat zeggen. Diegene zal heus niet de enige zijn die dat denkt en bovendien is het hun goed recht. Het zegt meer over hen dan over mij. Maar toch steekt het me. Raakt het me zelfs. Alsof ik ervoor kies dit leven te lijden en het wel goed vind zo. Dat ik het leuk vind om maar de helft van een dag mee te maken en me alleen binnen deze beperkte straal kan bewegen. Dat ik ernaar uitzie om twee weken van mijn gezin gescheiden te worden om aan de andere kant van de wereld naar de dokter te gaan. Nou, dat is niet zo kan ik je vertellen. Want hoewel ik er van buiten goed uit zie, is dit van binnen niet het geval.
What you see is not always what you get.